Brustina (43) is sinds 2015 pleegouder. Ze woont samen met haar man Johan en hun zoon Siem (10). Maandelijks schrijft ze over haar belevenissen als pleegouder.

Als het tijd is om aan tafel te gaan, glipt Rhani naar boven. Naar Johan sein ik dat we haar maar even moeten laten. We beginnen de maaltijd, Siem en Vivienne kunnen gaan eten en ik glip ook even naar boven. Na een klopje op haar deur, mag ik binnenkomen. Ze zit in het donker in haar paarse stoel. Verscholen, weggekropen en verdrietig. Ik maak een klein lichtje en ga op haar bureaustoel zitten. Terwijl ik benoem wat ik zie, beginnen de tranen al te lopen. Haar handen friemelen en vegen de eerste tranen weg. En dan begint ze te praten.

Eigen familie
Ze voelde zich zo raar vanmiddag. We waren met z’n allen een middag naar het bos. Zomaar lekker wandelen, chocomelk drinken in een restaurant en weer naar huis. Ze had ervan genoten, maar ineens dacht ze aan haar eigen familie. Dat ze dit soort dingen eigenlijk nooit deden, maar dat ze het zo graag met hen zou willen doen. En dat ze er ook heel erg van genoot om het met ons te doen. En toen we thuis kwamen en gingen eten, zei alles in haar: wegwezen! Ik hoor hier niet. Wat moet ik aan deze tafel?
Na deze ontlading, voelde ze zich opgelucht en durfde ze het aan om weer mee naar beneden te gaan. Aan de rest van het gezin heb ik uitgelegd wat er gebeurde en het was prima voor iedereen.

Bevriezing
Het ‘aan tafel’ is voor Rhani beladen. Dit was ook merkbaar op de Tienerclub, waar ook altijd met elkaar gegeten wordt. Eerst dachten we dat het misschien door het onbekende eten kwam, maar later bleek dat het moment van aan tafel gaan, dat dat moeilijk was. Ten eerste omdat ze het niet gewend is. Er werd thuis niet aan tafel gegeten, en buiten het gezin waren er geen gelegenheden waarbij ze samen met anderen ging eten. En daarbij kwam ook: Is er voor mij een plekje aan deze tafel? Mag ik erbij horen? Ben ik oke genoeg voor jullie? Ze wil het zo graag, maar als het ‘aan tafel’ geroepen wordt, bevriest ze. Ze heeft zich zelfs weleens verstopt achter de bar, zo moeilijk was het.

Vertaling
Om dit te doorbreken had ze iemand nodig om het voor haar te vertalen. Ik ben meegegaan naar een Tieneravond. Dat alleen al was voldoende voor haar om erbij te komen zitten. Na de maaltijd heb ik het opengegooid in de groep en verteld over haar tafelprobleem. Door dit te melden, hopen we dat de druk eraf is en dat ze weet en voelt dat er voor haar ook een plekje aan tafel is.

Wat past
Soms is het ook nodig om het ‘aan tafel’ even te laten schieten. Als er veel spanning is, is het ook lekker om even niet aan tafel te zitten. Even niet elkaar aan te kijken, maar Funniest Home Videos te kijken en ondertussen je bordje leeg te lepelen. En als de buikjes weer gevuld zijn, is het al weer een stuk gemoedelijker en kletsen we nog even na met een kopje thee of koffie of een bakje vla. We laten ‘wat hoort’ een beetje meer los, om ‘wat past’ z’n gang te laten gaan.

Aan tafel; het is wat passen en meten, maar er is genoeg plek en eten.