Brustina (43) is sinds 2015 pleegouder. Ze woont samen met haar man Johan en hun zoon Siem (10). Maandelijks schrijft ze over haar belevenissen als pleegouder.
Deze week staan er 2 gedenkdagen op de planning. Viviëne is deze week 6 jaar bij ons en Rhani 1 jaar. Op deze dagen staan we even stil bij het moment van binnenkomst. Zo mogelijk pakken we er wat foto’s bij en kijken we naar hoe het toen was en hoe het nu is. En de meiden mogen zelf kiezen welk taartje ze willen. Een taartje, omdat eten verbindt en ook gewoon lekker is natuurlijk. We blikken terug op het afgelopen jaar. Wat gaat er beter? En wat kan beter?
Met dat ik deze blog zit te typen, overvalt me een gevoel van dankbaarheid. Met alle ups en downs hebben wij weer een jaar voor de meiden mogen zorgen. Ik denk ook aan Siem. Ook hij heeft bijgedragen. Ook voor hem is het niet altijd leuk. Er zijn spanningen, er is boosheid en verdriet. Wij als (pleeg)ouders weten het soms ook niet zo goed. Maar in dit alles is er liefde. Onze liefde voor elkaar als basisgezin, en de liefde die we voelen voor de meiden. En ook in liefde is het soms zoeken naar de juiste weg. Er moeten keuzes gemaakt worden. Er moet ruimte voor iedereen zijn, en deze ruimte moet je soms keihard afbakenen.
Als ik persoonlijk terugkijk naar het afgelopen jaar, zie ik 5 mensen die keihard werken. We hebben allemaal ons verhaal, en deze verhalen komen samen in ons huis. Deze verhalen zitten ’s avonds om de eettafel en willen verteld en gehoord worden. En ergens hierin is de rust voor mijzelf erbij ingeschoten. Ik stond altijd aan, deed weinig echt voor mezelf. Ik was vaak thuis en aan het zorgen - voor iedereen, maar wat minder voor mezelf. En weet je wat nu het mooie is? Ook dit verhaal mag er zijn. Ik heb het gedeeld met mijn gezin. En dat kost een paar tranen. Ik heb verteld dat ik helemaal vergeten was om voor mezelf te zorgen en dat ik daar nu last van heb. En wat er dan gebeurt, is zo mooi! Ik kreeg knuffels en lieve glimlachen. Ik kreeg begrip. We proberen wat meer leuke dingen met elkaar te doen (in plaats van alleen maar dingen die moeten). Mijn man en ik nemen meer tijd voor elkaar om de dag door te nemen en we gaan avondjes samen plannen. Ik ga de kinderen wat meer loslaten, want ze kunnen veel meer dan ik dacht!
Een hoop goede voornemens zo aan het begin van een nieuw pleegzorgjaar. En één ding wil ik alle pleegouders en mezelf vooral meegeven: je bent goed genoeg!
En nu ga ik in de zon koffiedrinken ;-)
