We waren in de meivakantie een week op Texel. Een aantal van mijn young-adult boeken speelt zich daar af. Om nieuwe ideeën op te doen en ervoor te zorgen dat alles in de boeken klopt, doe ik daar ieder jaar onderzoek.

Dit jaar waren onze zoon, schoondochter en kleindochter mee. We verbleven in een huis met een groot grasveld, met aan beide kanten buren. Het weer was de hele week prachtig, dus speelden Binkie en onze kleindochter de hele dag buiten.

Binkie noemt ons nog steeds oma, mama, papa en opa door elkaar. Onze buren raakten daar een beetje van in de war. Wie hoort nou bij wie, en wat zijn ze eigenlijk allemaal van elkaar? Op de laatste dag trok de buurvrouw de stoute schoenen aan en vroeg hoe de vork precies in de steel zat. ‘Bijzonder,’ zei ze. ‘Pleegzorg. Zwaar hoor, en dan op jullie leeftijd nog voor zo’n kleintje zorgen.’ Ze vertelde dat ze zelf één dag per week op haar kleinkind past en dat ze aan het eind van die dag gesloopt is. ‘Laat staan als je fulltime voor zo’n jochie moet zorgen,’ voegde ze eraan toe. Maar dat is een denkfout. Oppassen op je kleinkind betekent dat je uit je eigen ritme wordt gehaald. Je vult je dag anders in dan je gewend bent. Je wordt als opa en oma geleefd, omdat het kleinkind bepaalt wat er moet gebeuren: naar school brengen, lunch maken, ophalen, naar zwemles, en ga zo maar door.

Bij ons is Binkie onderdeel van het gezin. Alles wat wij met hem en hij met ons doet, zit in ons dagelijks ritme. We weten niet beter. En dan maakt leeftijd echt niet uit.

Natuurlijk, we zijn ’s avonds weleens moe en onze ogen vallen ook weleens dicht op de bank. Maar geloof me, dat overkomt vaders en moeders die vijfentwintig jaar jonger zijn ook. Wat ik wil zeggen is: leeftijd speelt geen rol als je voor een kind zorgt.
'Waar halen jullie de energie vandaan?’ vroeg de dochter van de buurvrouw, die net had verteld dat ze Binkie zo’n innemend, vrolijk en sociaal ventje vond. ‘Je hebt net zijn karakter omschreven,’ antwoordde Ellen. ‘Dat is ook meteen het antwoord op je vraag.’