Astrid (37) wilde graag pleegouder worden, maar haar kinderen stonden niet te springen. Na veel gesprekken, lukte het om iedereen in het gezin op één lijn te krijgen. 'Pleegzorg is een grote verandering, daar gaat tijd overheen. Wij hebben veel tijd genomen. En: ik heb beloofd dat we altijd konden stoppen als het niet zou werken.'

'Al jaren speelde het door ons hoofd om pleegouders te worden. Zeer onverwachts was er op mijn werk, een jongen van 10 jaar waarvoor een crisisplek voor nodig was. In een week moesten wij beslissen of we dit wilden en of er in ons gezin hiervoor plek was. Mijn man en ik wilden de uitdaging aangaan, maar de reacties van onze twee kinderen maakten het lastig.' “Ik zou niet weten waarom we dit zouden doen. We hebben het nu toch goed, beter kunnen we het niet krijgen" aldus de reactie van onze puberzoon Siem (15 jaar) toen we vertelden dat er misschien een pleegkind bij ons zou komen wonen. Ook onze andere zoon Gijs van 12 jaar stond niet te juichen en zat er helemaal niet op te wachten. Zijn vraag was: “Onze wintersportvakantie gaat toch nog wel door?” Tja, daar zaten mijn man en ik… hoe zouden we dit gaan aanvliegen?

'Help! Weinig raakvlakken'

Na wikken en wegen hebben we de knoop doorgehakt: we gingen het toch proberen. We hadden de kinderen beloofd dat we na een half jaar pleegzorg met elkaar zouden beslissen of we zouden doorgaan of niet. En we hadden de belofte gedaan dat onze wintersportvakantie écht door zou gaan. En toen kwam Omar bij ons wonen. De eerste weken verliepen bij de jongens stroef. Siem vond hem stinken en irritant. En Gijs trok in zijn schulp en sloot zich voor hem af. Omar kwam uit een heel andere gezinssituatie met een heel andere cultuur. Waar wij graag sportief bezig zijn en nooit stil zitten, lag Omar het liefst de hele dag op de bank met zijn telefoon. Ook onze eetgewoontes waren verschillend. Omar at met zijn handen en had, op komkommers na, nog nooit groente op. Verder at hij het liefst wit brood en pasta. Deze dingen maakten de kennismaking er niet makkelijker op. Er leken weinig raakvlakken.

Hulp pleegzorgbegeleider

Mijn man en ik hebben geprobeerd om weinig druk uit te oefenen op onze zoons en ze hun eigen dingen laten doen. Daarnaast hebben wij veel met de jongens apart dingen gedaan, zoals samen de hond uitlaten, fietsen, een spelletje doen. We hebben veel met elkaar gepraat en elkaars leven uitgelegd. Ook de gesprekken met onze pleegzorgbegeleider en andere betrokkenen hielpen ons om de juiste dingen te doen en af en toe ons hart te luchten. Want het vergde ons veel energie. Na verloop van tijd werd Omar opener en vertelde ons wat voor vervelende dingen hij had meegemaakt. Hij praatte over zijn geloof en legde dingen hierover uit. Dit maakte dat onze jongens zich ook meer open stelden en Omar gingen waarderen.'

Pleegkind als speelmaatje
'Omar deed op sportief gebied erg zijn best en werd steeds actiever. Hij ging op een sport, ging naar zwemles, pakte steeds vaker zijn fiets en voetbalde in de tuin. Er kwam wederzijds begrip en dat maakte dat ze elkaar steeds meer gingen waarderen. Mijn kinderen zagen dat Omar zijn best deed en dat waardeerden ze. Zo ontstond er een mooie opening voor vriendschap en begrip. Onze jongens pasten zich ook aan aan Omar, ze gaven hem ruimte en betrokken hem af en toe in hun bezigheden. Na een half jaar mocht Omar weer naar huis. Aan de ene kant was het fijn om weer met z'n viertjes te zijn, maar we misten Omar ook. Vooral onze jongste zoon vond het jammer dat hij wegging. Hij miste hij zijn speelmaatje. Dit hadden we een half jaar daarvoor toch niet kunnen bedenken. Het was een mooie ervaring waar we Omar dankbaar voor zijn! Het was een heel proces. Inmiddels zijn mijn kinderen ook overtuigd dat het mooi en waardevol is om iemand een veilig thuis te bieden, die tijdelijk niet bij zijn eigen ouders kan wonen.'