Kees (45) is gezinshuisouder. Samen met zijn partner vangt hij vijf jongeren op, die – soms tijdelijk – niet thuis kunnen wonen. De meeste van hen hebben veel meegemaakt. In deze blog schrijft hij over zijn ervaringen.

Al dagen broeit er iets bij een van de jongeren. Hij is kortaf, kan zijn vaardigheden niet toepassen, kan zichzelf niet vermaken. Ik weet uit ervaring dat deze jongere langzaam steeds meer spanning opbouwt en dat dit kan resulteren in wegloopgedrag. Dat willen we zoveel mogelijk voorkomen (de-escaleren, in hulpverleningstaal). Ik besluit een stap terug te doen en hem te observeren. Ik zie verdriet en ik zie ook dat hij zichzelf niet durft te uiten.

Om een ingang te vinden, betrek ik hem bij het koken. Het lukt hem om te ontspannen en hebben een gesprekje over luchtige zaken. Wat kost chips eigenlijk bij de Boons Markt? We bespreken de prijzen en hij benoemt dat hij de prijs echt te hoog vindt.

Daarna wordt hij wat stiller. Ik kijk hem aan en geef hem een knuffel. Dikke tranen rollen over zijn wangen. Ik voel hem letterlijk ontspannen in mijn armen. Hij zegt dat hij niet weet wat er aan de hand is, maar dat hij zich verdrietig voelt. Ik leg hem uit dat het oke is, en ook dat hij oke is.

Er volgt een diepe zucht. Dan zegt hij dat de roze koeken bij de Boons Markt wel goedkoop zijn. Ik reageer positief. ‘Prima jongen, goed dat ik het weet.’