Kees (45) is gezinshuisouder. Samen met zijn partner vangt hij vijf jongeren op, die – soms tijdelijk – niet thuis kunnen wonen. De meeste van hen hebben veel meegemaakt. In deze blog schrijft hij over zijn ervaringen.

In ons gezinshuis wonen veel jongeren met een hechtingsstoornis en jongeren die op een andere manier getraumatiseerd zijn. Als gezinshuisouder probeer ik me voortdurend bewust te zijn van wat jongeren bij me oproepen. Dat is mijn taak als gezinshuisouder, maar niet altijd makkelijk. Naast professional ben ik ook maar gewoon een mens.

Meestal als onze jongeren dwars en opstandig zijn, heb ik daar begrip voor. Ik probeer ze mee te geven dat ik hun gedrag afkeur, maar niet het kind. Ik zeg dan ook altijd: “Wat je doet vind ik niet leuk, maar jou wel!”

Soms tot grote ergernis van de (boze) jongere. Even terug had ik zo’n situatie. Ik vroeg een boze jongere om even af te koelen. Bij het verlaten van de woonkamer riep hij: “ Jahaaaa ik weet dat je me lief vindt.”